Vrije vertelling - Plaats maken

‘Tot straks, mam!’ ‘Half zes thuis zijn, hoor!’ roept moeder nog net voordat Laura de achterdeur achter haar dicht trekt. Ze steekt haar duim omhoog als teken dat ze het heeft begrepen.

Als Laura de straat oversteekt denkt ze aan Sophie, met wie ze vanmiddag heeft afgesproken en die haar gisteren had uitgenodigd om bij haar te komen spelen. Sophie is pas verhuisd en woont ook in de Kastanjestraat. Ze waren elkaar tegengekomen op het speelpleintje aan het einde van de straat. Sophie was druk bezig met haar hooverboard, toen ze Laura in de gaten kreeg. Spontaan had ze haar gevraagd of zij ook een keer op het hooverboard wilde. Nou, dat wilde ze best proberen. Ze had nog nooit op zo’n ding gestaan. Samen hadden ze gelachen om de stuntelige bewegingen die Laura maakte. Toen had Laura gevraagd in welke groep ze zat en op welke school. Ze zitten allebei wel in groep vijf, maar niet op dezelfde school. Sophie zit op ‘de Springplank’ en zij op ‘de Zaaier’. ‘Jammer dat we niet op dezelfde school zitten’, had Sophie gezegd. ‘We kunnen na schooltijd natuurlijk altijd nog met elkaar afspreken’ had Laura toen gezegd.

En nu is het dan zover. Laura vindt het best een beetje spannend. Ze weet dat Sophie in het grote huis met de lange oprijlaan in het midden van de straat woont. Ze telt de nummers af: zestien, veertien, twaalf, ja hoor, nummer tien. Ze is er. Wanneer ze aanbelt, ziet ze dat Sophie’s fiets al thuis staat. Hij blinkt en glimt zó mooi! Haar fiets is lang zo mooi niet. Daar zitten al veel krassen op. De deurbel klinkt schel door de hal en even later hoort Laura het knarsen van het slot dat wordt opengeschoven. Dan kijkt ze in het vrolijke gezicht van Sophie, die opendoet. ‘Hoi, daar ben ik dan’, begint ze. ‘Kom binnen!’ nodigt Sophie en ze doet een stapje achteruit om Laura binnen te laten. ‘Trek je jas maar uit. Die heb je binnen niet nodig, toch?’ zegt Sophie en samen moeten ze even lachen. Dan gaat de kamerdeur open en komt Sophie’s moeder de hal in. Ze geeft Laura een hand. ‘Hoi, leuk dat je komt spelen. Sophie kent hier in de buurt nog bijna niemand. Lust je wat te drinken?’ Laura knikt en kijkt dan naar Sophie. ‘Ik heb ook nog niks gedronken, hoor! Ik heb op jou gewacht’, zegt ze. ‘Prima, kom maar verder, dan haal ik wat voor jullie.’

Sophie’s moeder houdt de kamerdeur voor hen open. Als ze op de bank zitten kijkt Laura de kamer rond. ‘Wat een grote ramen, en dan die prachtige gordijnen! Het lijkt hier wel een paleis!’ denkt ze. ‘Alsjeblieft.’ Laura schrikt een beetje. Ze had Sophie’s moeder niet eens aan horen komen, zo druk was ze met rondkijken. De glazen worden op tafel gezet en ze krijgen er een flinke koek bij. Als Sophie’s moeder weer naar de keuken is, vraagt Sophie: ‘Heb jij broers of zussen?’ Laura knikt. ‘Ja, een oudere broer, Christian en twee zusjes: Myrthe en Hannah. Christian zit in groep zeven en Myrthe in groep drie. Hannah zit nog niet op school. En jij?’ wil ze dan weten. ‘Ik ben alleen. Het lijkt me echt leuk om zo’n klein zusje of broertje te hebben. Dan is het veel minder stil in huis.’ ‘Ja, maar soms is het ook weleens lastig, hoor! Want Christian plaagt me nogal eens. Dan verstopt hij m’n schoenen als ik weg wil gaan of hij zet m’n fiets op slot en dan moet ik de sleutel gaan zoeken. Dat is soms best irritant, hoor!’ ‘Ik vind het wel geinig’ lacht Sophie. Ze drinkt snel haar glas leeg en staat dan op. ‘Kom, dan laat ik je m’n kamer zien, als je dat leuk vindt, tenminste!’ Dat laat Laura zich geen twee keer zeggen.

Als even later de deur van Sophie’s slaapkamer opengaat, kijkt Laura haar ogen uit. Meteen ziet ze op Sophie’s bed een enorme knuffelhond liggen. ‘Oh, wat lief! Het is net een echte!’ roept Laura uit. ‘Hier,’ zegt Sophie ze drukt de knuffel bij Laura in haar handen, ‘aai hem maar eens. Hij is heel lekker zacht!’ Laura streelt voorzichtig over de bruine hondenkop. ‘Deze heb ik van mijn vader gekregen toen hij voor zijn werk naar Portugal is geweest. Hij was toen wel bijna drie weken weg en ik miste hem. Voordat hij weg ging heeft hij me beloofd dat hij iets moois voor me mee zou nemen. Dat was dus deze hond’, legt Sophie uit. Ze ploffen op bed neer en Laura kijkt verwonderd naar het grote bureau dat in de hoek van de slaapkamer staat. Er staat een lamp op in de vorm van een tulp. ‘Wat grappig!’ denkt Laura. Zij deelt haar kamer met Myrthe en ze moeten het bureau dat daarin staat samen delen. Myrthe heeft haar spulletjes aan de ene kant uitgestald en zij aan de andere kant. ‘Wat zullen we gaan doen?’’ haalt Sophie haar dan uit haar gedachten. ‘Eh, zeg jij het maar’ antwoordt Laura en ze haalt haar schouders op. Sophie loopt naar de groen-beschilderde kast en trekt de deur open. Laura ziet op de schappen heel veel spellen en stapels boeken liggen. Laura is ervan onder de indruk. Ze houdt erg van lezen en vindt het heerlijk om ’s avonds voor het slapen gaan nog even in bed te lezen. Als ze een mooi boek uit de bibliotheek in huis heeft, kan ze bijna niet stoppen. ‘Zijn al die boeken van jou?’ roept Laura verwonderd uit. ‘Ja, de meeste heb ik al uit. Vaak krijg ik een boek als ik een mooi rapport heb. Nou, je ziet wel hoe goed ik m’n best doe!’ grapt Sophie. ‘Mag ik eens kijken wat je hebt?’ vraagt Laura als ze de kleurige kaften ziet. ‘Goed, ik zal een stapeltje pakken. Als er iets tussen zit wat je graag wil lezen, mag je dat gerust lenen, hoor!’ biedt Sophie aan.

Even later liggen de boeken verspreid over het bed. Laura bekijkt ze stuk voor stuk. Sommige ervan kent ze, omdat ze die al eens van de bieb gelezen heeft. ‘En, zit er iets voor je bij?’ wil Sophie dan weten. Laura kiest een dik boek uit. Het gaat over een meisje dat een paard krijgt. ‘Da’s een leuk boek, joh! Er gebeurt van alles. Het is echt een spannend boek!’ zegt Sophie. Laura legt het gekozen boek opzij en stapelt de boeken weer netjes op elkaar. ‘Zal ik ze voor je in de kast leggen?’ biedt ze aan. ‘Best’, zegt Sophie, en ze legt het uitgezochte boek alvast op het bureau klaar, zodat Laura het straks niet kan vergeten. Terwijl Laura de stapel boeken in de kast terug legt, ziet ze iets liggen. ‘Hé, die hebben wij thuis ook!’ roept ze uit. Ze ziet dat Sophie haar vragend aankijkt. ‘Wat dan?’ wil ze weten. Laura pakt het boek met het lichtblauwe kaft en laat hem aan Sophie zien, die hem van haar aanpakt. ‘Van mijn opa en oma gekregen voor mijn verjaardag. Er staan mooie verhalen in die echt zijn gebeurd. Dat zegt oma. Zij wonen in Denemarken en hebben daar een boerderij. Omdat ze zo ver weg wonen, zie ik hen niet zo vaak. Ken jij dat boek dan ook?’ vraagt ze aan Laura. ‘Ja, wij lezen er thuis elke dag uit. Dit is een kinderbijbel. We hebben ook een gewone Bijbel, waar mijn vader ’s avonds na het eten altijd uit leest. ’s Avonds voordat we naar bed gaan, leest mijn moeder uit de kinderbijbel voor.’ Sophie slaat de kinderbijbel open en bladert erin. ‘Ik vind dat er mooie platen in staan’, zegt ze en ze laat een afbeelding zien van een vader die zijn zoon omarmt. ‘Dat is het verhaal van de verloren zoon’, legt Laura uit. Dan kijkt ze verschrikt op de klok, die boven Sophie’s bureau hangt. Het is al bijna half zes! ‘Het is tijd om naar huis te gaan’, zegt ze, ‘en we hebben nog niet eens alles opgeruimd!’ ‘Geeft niks, joh! Dat ruim ik zo meteen wel snel even op. Ik vond het gezellig dat je er was!’ zegt Sophie en ze geeft Laura een duwtje. ‘Ik zal vragen of je morgen bij mij mag komen, goed?’ stelt Laura voor, terwijl ze de slaapkamerdeur opendoet. ‘Leuk, ik hoor het wel!’ zegt Sophie, terwijl ze de trap afrennen.

‘En, was het leuk?’ vraagt moeder aan Laura als ze aan tafel zitten. Ze was net op tijd thuis. De pannen stonden al op tafel toen ze binnenkwam. ‘Ja, we hebben op Sophie’s kamer gezeten. Er stond een heel groot bureau met daarop een heel leuke lamp in de vorm van een tulp. Heel grappig!’ zegt Laura. Dan vertelt ze hoe prachtig alles eruit zag in het huis van Sophie. Ook van de kast met speelgoed en boeken, waarvan ze er eentje mocht lenen. ‘En weet u,’ zegt ze dan ‘in de kast lag ook een kinderbijbel. Precies dezelfde als die wij hebben. Die heeft ze van haar opa en oma gekregen, die ver weg wonen. Ze vond de plaat van de verloren zoon het mooist, zei ze.’ ‘Zou ze ook weten wat de betekenis daarvan is?’ vraagt vader dan en hij kijkt Laura aan. ‘Ik weet het niet. Volgens mij heeft ze er nog niet zo vaak in gelezen.’ zegt Laura. ‘Misschien heeft ze nog weinig over de Heere God gehoord.’ zegt moeder dan. Laura knikt. Ze schaamt zich wel een beetje. Stiekem was ze best een beetje jaloers op Sophie, die zo’n mooi huis met zoveel spullen heeft. En eigenlijk weet ze ook wel, dat dat niet het belangrijkste is, maar dat je pas echt rijk bent als je de Heere Jezus mag kennen. ‘Zou Sophie het misschien leuk vinden om morgen hier te komen en dan ook te blijven eten?’ stelt moeder dan voor. Laura veert op van haar stoel. ‘Ja, dat is een goed idee! Mag ik het straks na het eten meteen gaan vragen?’ Moeder knikt lachend. ‘Als je eerst je bord maar leeg eet!’ Nou, dat is geen probleem. Laura eet snel door. Ze is benieuwd of het van Sophie’s moeder mag.

‘Laura en Sophie, komen jullie eten?’ roept moeder onderaan de trap. Meteen gaat de deur van Laura’s slaapkamer open. ‘Ja, we komen!’ ‘Mm, wat ruikt het lekker!’ roept Laura terwijl ze de trap af lopen. Laura had Sophie gisteren uitgenodigd om te komen spelen en meteen te blijven eten. Samen mochten ze kiezen wat ze wilden eten. Dat was echt niet moeilijk! Spaghetti vinden ze allebei heerlijk. Als ze de keuken binnenkomen staat er een grote dampende pan op tafel. ‘Het lijkt hier wel een restaurant. Mam, mag ik morgen bepalen wat we eten?’ plaagt Christian, als de borden vol zijn geschept. ‘Jij bent binnenkort aan de beurt. Volgende week ben je jarig en dan horen we het wel.’ Moeder knipoogt naar Sophie, die het zo te zien erg gezellig vindt aan tafel. Na het toetje haalt moeder de Bijbel. ‘Hé, we lezen toch altijd uit de gewone Bijbel na het eten?’ zegt Myrthe. Moeder lacht. ‘Dat klopt, maar ik hoorde dat Sophie thuis deze kinderbijbel ook heeft.’ Sophie knikt. Ze herkent het lichtblauwe kaft. ‘Daarom wil ik er nu graag iets uit voorlezen, zodat we allemaal begrijpen wat er staat.’ zegt moeder dan. Ze bladert door de Bijbel heen. ‘Ik wil het verhaal van Zacheüs lezen. Ken je dat verhaal, Sophie?’ Die haalt haar schouders op. ‘Nee, eigenlijk niet.’ ‘Luister maar goed’, zegt moeder en ze begint te lezen.

Van Zacheüs, de tollenaar, die geld voor de belasting bij de mensen ophaalde, maar soms meer geld van hen vroeg dan nodig was. Dat hield hij waarschijnlijk voor zichzelf. Dat was niet goed. Zacheüs had gehoord dat de Heere Jezus door het plaatsje Jericho zou komen. Hij was wel nieuwsgierig wie de Heere Jezus nu eigenlijk was. Het was de Zoon van God. Omdat Zacheüs klein was, klom hij in een boom zodat hij toch wat kon zien. In het voorbijgaan zag de Heere Jezus Zacheüs zitten en riep dat hij uit de boom moest komen, omdat Hij mee naar Zacheüs’ huis wilde. Daar ontving Zacheüs Hem. Hij was blij dat de Heere Jezus bij hem thuis wilde komen. Juist omdat hij niet altijd eerlijk was in zijn werk. Daar had hij spijt van. Daarom beloofde hij dat hij de mensen aan wie hij teveel geld had gevraagd, wel vier keer dat bedrag terug te geven. Zacheüs was blij dat de Heere Jezus naar hem om wilde zien en hij kreeg de Heere Jezus lief.

Als moeder klaar is met lezen zegt Sophie: ‘Dat is een mooi verhaal! En het loopt ook echt goed af!’ ‘Ja,’ zegt moeder, ‘en wij zijn niet beter dan Zacheüs. Ook wij doen verkeerde dingen, waar we de Heere verdriet mee doen. Toch wil Hij, als we in Hem geloven en naar Hem vragen, bij ons wonen. En dan niet alleen in ons huis, maar nog veel belangrijker is het als Hij in ons hart komt wonen. De Heere Jezus, de Zoon van God, is op de aarde gekomen om zondige mensen op te zoeken en voor hen te zorgen. Ook kan Hij onze zonden vergeven, zodat we voor altijd bij Hem mogen horen.’ Sophie kijkt Laura’s moeder aan en zegt dan: ‘Ik ga thuis ook de andere verhalen lezen. Dan leer ik Hem misschien ook kennen, net als Zacheüs.’ ‘Weet je waar ook over de Heere Jezus verteld wordt?’ zegt Laura dan. Sophie kijkt haar vragend aan. ‘Bij ons op de club. Woensdag is er weer club. Ga je dan met me mee?’ ‘Ja, dat wil ik wel!’ zegt Sophie. ’Goed, dan gaan we het zo meteen aan je moeder vragen,’ zegt Laura, ‘Met jou erbij wordt het vast fijn!’