Bijbelgedeelte: Johannes 20:19-31

Context
Vorige week is verteld over het sterven van de Heere Jezus en Zijn begrafenis. In deze geschiedenis staat de opstanding centraal. Het wordt niet verteld vanuit het perspectief van de vrouwen die het graf bezoeken, maar vanuit het perspectief van de discipelen en Thomas.

Kerntekst
Johannes 20:29 Zalig zijn zij die niet gezien zullen hebben en toch zullen geloven.

Doelstellingen

De kinderen kennen de geschiedenis van de verschijning aan de discipelen en Thomas.
Ze beseffen dat geloven betekent dat je overtuigd bent van de zekerheid van iets wat je niet hebt gezien.
Ze leren dat ze zalig zijn als ze in de Heere Jezus geloven, zonder dat ze Hem gezien hebben.

Zingen

Psalm 16:3,4; 18: voorzang; 27:7; 118:14
ZB - Vrede zij u / ‘k Heb geloofd en daarom zing ik
UAM - Leer mij in geloof te leven
UMK - Thomas, wees niet ongelovig

Geloofsleer

HC vraag 21 - Een waar geloof
HC zondag 17 - De opstanding van Christus
HC zondag 20 - De Heilige Geest
HC zondag 31 - De sleutels van het hemelrijk

Introductie
‘Wie zou er nog meer meegaan?’ Judy antwoordt: ‘Ik geloof dat Marleen ook meegaat.’ Is het dan wel of niet zeker dat Marleen meegaat?
Geloof jij altijd alles wat iedereen zegt? Wat geloof je wel en wat geloof je niet? Maakt het verschil wíe het zegt? En maakt het verschil of je het zelf kan zien of dat iemand het alleen maar zegt?

Beginzin
Het is zondagavond. De discipelen van de Heere Jezus zijn bij elkaar gekomen in een zaal in Jeruzalem.

Vertelschets

Ze hebben zo´n vreemde dag achter de rug. Vanmorgen begon het al met Maria, Johanna, Salome en nog een paar vrouwen die altijd met hen en de Heere Jezus meetrokken. ´t Was nog heel vroeg in de morgen toen ze hier voor de deur stonden met een heel verhaal dat het graf leeg was en dat de Heere was opgestaan. Ze hadden hun hoofd geschud. Die vrouwen… ze waren vast zo verdrietig dat ze niet meer goed wisten wat ze zeiden. En bovendien… het zijn vrouwen. In de tijd van de Bijbel werd dat wat een vrouw zei, toch minder serieus genomen dan wat een man zei.
Maar het graf was wel leeg, dat hebben Petrus en Johannes ook gezien. En later kwam Maria Magdalena. Zij vertelde dat ze de Heere zelf gezien en gesproken heeft. Zou het dan tóch waar zijn?
De discipelen vinden het fijn om bij elkaar te zijn. Ze hebben hetzelfde verdriet. Maar ze zijn ook gespannen, bang. Jezus, hun Meester, is gedood, dus de kans is groot dat de overpriesters hen ook gevangen willen nemen of doden. Eerst de leider en dan de rest van de groep. En al helemaal nu er zulke vreemde dingen gebeuren…
Plotseling staat er Iemand bij hen. Even schrikken ze, maar dan zien ze het: het is de Heere! Dus toch! Hij leeft! De gezichten die net nog zo verdrietig en gespannen stonden, stralen nu! De Heere is bij hen! Wat is er nu heerlijker!
‘Vrede zij u’, zegt de Heere. Terwijl zij Hém in de steek hebben gelaten in Gethsemané. Terwijl Petrus Hem verloochend heeft… En nu komt Hij zó naar hen toe. Zonder verwijt, vol liefde. Dat kan doordat Hij Zélf voor vrede heeft gezorgd door te sterven aan het kruis.
Vrede brengt Hij, voor mensen die het niet verdienen. Vrede voor jou en mij, ondanks onze zonden. Vrede, voor iedereen die in Hem gelooft.
Dan steekt Hij Zijn handen uit, zodat ze de littekens van het kruis kunnen zien. En Hij laat ook Zijn zij zien. Hij is het echt! Nu de discipelen het zelf zien, geloven ze het pas écht.
Opnieuw zegt de Heere: ‘Vrede zij u. Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u.’ Ondanks alles wat er gebeurd is, ondanks hun ongeloof, wil de Heere hen nog gebruiken om Zijn Evangelie te verkondigen. Wat een wonder!
Thomas is er niet bij, die avond. Maar als hij later bij hen komt, beginnen de discipelen meteen enthousiast te vertellen: ‘We hebben de Heere gezien!’ De blijdschap straalt van hun gezichten. Maar Thomas reageert er helemaal niet op… Hij wordt niet blij. Er komt zelfs geen hoop dat het tóch waar is. Het kán niet. ´Als ik Zijn littekens niet met mijn eigen ogen zie en met mijn eigen handen voel, dan zal ik het zeker niet geloven!´ De discipelen proberen nog op hem in te praten en ze vertellen wat de Heere allemaal heeft gezegd. Maar Thomas lijkt het niet te horen. Hij blijft erbij: ‘Ik wil het eerst zien, dan kan ik het pas geloven.’ En was dat bij de andere discipelen niet net zo? Zij geloofden het ook pas toen ze het zélf zagen.
De week erna zijn de discipelen weer bij elkaar op zondagavond. Net als vorige week. Alleen is het nu zo anders! Geen verdriet meer, maar blijdschap! Alleen bij Thomas niet. Hij zit stil tussen de anderen.
Dan gaat het weer net als vorige week: ineens staat Jezus bij hen. En Hij groet: ‘Vrede zij u.’ Dan kijkt Hij Thomas aan. Hij zegt: ‘Kom, kijk en voel maar, de littekens in Mijn handen en Mijn zij. En wees niet ongelovig, maar gelovig.’
Wat is de Heere geduldig met Thomas. Hij mag kijken. Hij mag voelen… Maar het hoeft niet meer… Thomas gelooft. ´Mijn Heere en mijn God´. U bent mijn Heere, U hebt het voor het zeggen in mijn leven. En U bent God Zelf, míjn God. Wat een blijdschap komt er in zijn hart, nu hij weet dat Jezus leeft!
Jezus zegt: ‘Thomas, jij hebt Mij gezien, en daarom geloof je. Zalig zijn zij die Mij níet zien en toch zullen geloven.’

Slotzin
Hoor je dat? Dat is voor jou bedoeld. Jij kunt de Heere niet zien. Maar je bent zalig, écht gelukkig, als je toch in Hem gelooft. Geloven, dat is dat je vertrouwt op de Heere en op Zijn Woord. Dan heb je het eeuwige leven, in en door de Heere Jezus!

Gesprek

Waarom wilden de discipelen en Thomas het eerst zelf zien voordat ze geloofden?
De discipelen wilden eerst zien en dan geloven. Nu is het eigenlijk andersom: eerst geloven en dan zien. Kun je dat uitleggen?
Is het vreemd om te geloven in iets wat je niet gezien hebt? Kun jij voorbeelden noemen van dingen die je niet hebt gezien en waar je toch in gelooft? (De wind, dat Amerika bestaat, dat je moeder van je houdt, iets wat je vader gezien heeft en aan jou vertelt.)
Het verschil van betekenis: ons geloven heeft te maken met niet zeker weten. Als je gelooft in Jezus Christus ben je zéker. Waarvan ben je dan zeker?

Samenvatting
Op de avond van de opstandingsdag zijn de discipelen bij elkaar, met gesloten deuren. Ineens staat Jezus in hun midden, Hij zegt: 'Vrede zij u.' Dan laat Hij Zijn handen en zijde zien. Wat zijn de discipelen blij! De Heere Jezus geeft hen een opdracht: 'Gelijkerwijs Mij de Vader gezonden heeft, zend Ik ook u.' Hij belooft hen de Heilige Geest. Thomas is er niet bij. Als de discipelen het hem vertellen, gelooft hij het niet. Pas als hij het zelf zal zien en voelen, zal hij het geloven. Een week later zijn de discipelen weer bij elkaar. Opnieuw komt de Heere Jezus bij hen. Hij zegt tegen Thomas dat hij de wonden mag voelen en zien. Hij moet niet ongelovig, maar gelovig zijn. Maar Thomas gelooft het al en belijdt: 'Mijn Heere en mijn God!' De Heere Jezus noemt hen die niet zien en toch geloven zalig.

Vragen