Ik geloof niet in een kerk zonder confrontatie

"Allereerst is het goed om te beseffen dat de kerk waar je deel van uitmaakt een bepaalde geschiedenis met zich meedraagt. In mijn geval staat onze reformatorische gezindte op schouders van ‘reuzen’ als Augustinus, Calvijn en Llyod Jones. Dat heeft tot gevolg dat je binnen onze kerkverbanden nooit kunt zeggen: ‘En nu ga ik het op mijn manier doen’. Je mag je verhouden tot de traditie waar je in staat. Onze geloofstraditie brengt keuzes met zich mee, waardoor soms mensen op eigen initiatief afscheid nemen om zich aan te sluiten bij een andere christelijke groepering. Daar kunnen we niet omheen. Ik geloof niet in een kerkelijk leven waarbij geen confrontatie is. Dogmatische verscheidenheid is een gegeven. Binnen de kerk kunnen we het dus niet iedereen naar de zin maken."

Samen koffie drinken
En juist daarom is het zo belangrijk om de onderlinge verbinding te zoeken," vervolgt Steven, inmiddels alweer bijna zeven jaar actief als kerkelijk werker. "Zo herinner ik mij een fors meningsverschil met iemand. Die persoon uitte persoonlijke kritiek, buiten mij om. Vervolgens heb ik met hem een afspraak gemaakt. Samen hebben we een kop koffie gedronken en onze standpunten onder vier ogen onderbouwd. Deze broeder gaf aan dat hij zichzelf zag als een wachter op de muur die anderen moest vertellen hoe het theologisch in elkaar zit. Nee, we werden het tijdens dat gesprek niet met elkaar eens en dat hoeft ook niet. Maar op hartniveau hadden we wel degelijk contact, in de geloofsbeleving stonden we dichtbij elkaar.

Die pijn is denk ik voor veel mensen binnen de kerk herkenbaar. Volgens mij gaat het erom dat we er eerlijk over zijn: de kerk is geen hemel, waar alles volmaakt is." In de tweede plaats is het volgens Steven binnen de kerkelijke gemeente noodzakelijk om verantwoordelijkheid te dragen en daar niet voor weg te lopen. Teleurgesteld zijn in de kerk is volgens hem geen reden om je lidmaatschap op te zeggen. "’Wie de kerk niet als moeder heeft, kan God niet als Vader hebben’, zei kerkvader Cyprianus. De moeder is niet altijd de moeder die zij zou moeten zijn. Maar in je eentje is het onmogelijk om geloofsgemeenschap te hebben en houd je hoogstens persoonlijke spiritualiteit over.

Gecorrigeerd worden
Daar komt nog bij dat verantwoordelijkheid dragen iets van jezelf kost. Je moet iets inleveren om door de ander verrijkt te kunnen worden. Onderdeel uitmaken van Christus’ gemeente betekent dat je soms gecorrigeerd wordt en dat doet pijn. Maar we hebben het nodig. De kerk draagt een zelfcorrigerend mechanisme met zich mee en dat werkt louterend. Persoonlijk geloof ik in de traditionele kerkvorm met synodes, besturen en kerkenraden. Waarom? Er is dan sprake van toezicht. Wanneer je als losse kerkelijke gemeente te maken krijgt met intern gedoe, is het risico groot dat de chaos nog groter wordt dan die al was.

Als christenen hebben we allemaal te maken met verscheidenheid binnen Gods gemeente. Daarom is verbinding voor mij een sleutelwoord. Ga niet in een hoekje zitten en zoek die ander op. Vooral diegene met wie je van mening verschilt.